Gdy zmęczenie jest CHOROBĄ

© contrastwerkstatt - Fotolia

Oficjalnie została rozpoznana w 1988 r. przez amerykański ośrodek kontroli i prewencji chorób, a WHO wpisała ją na listę chorób w 1990 r. Obliczono, że rocznie z jej powodu dochodzi do obniżenia produktywności o 15 200 dolarów na osobę. Stanowi prawdziwy problem zdrowia publicznego, ponieważ jest przyczyną nadzwyczaj wysokich kosztów pośrednich i bezpośrednich.

Nieco danych

Występowanie przewlekłego zmęczenia w populacji to średnio 0,4 do 2%. Najczęściej pojawia się u osób dorosłych między 29. a 55. rokiem życia. Diagnoza zostaje postawiona około 30. roku życia. Większość chorych stanowią kobiety. Jest ich w grupie osób dotkniętych CFS trzykrotnie więcej niż mężczyzn, a do tego są to głównie kobiety, które nie przekroczyły pięćdziesiątki. Średni czas rozwoju wynosi od trzech do dziewięciu lat.

Ostatnie dane zaczerpnięte z literatury mówią o 40% szans na poprawę stanu u dorosłych, u dzieci i młodzieży rokowania są lepsze: 60 do 80% chorych zdrowieje całkowicie.

Diagnoza

Głównym objawem syndromu przewlekłego zmęczenia jest właśnie zmęczenie. Jest ono jednak objawem obecnym również w wielu innych – czasem bardzo poważnych – schorzeniach. Dlatego lekarz powinien najpierw wyeliminować inne możliwe choroby, zanim postawi diagnozę syndromu przewlekłego zmęczenia. Nie ma w przypadku tego schorzenia objawów pozwalających z całą pewnością stwierdzić właśnie taki przypadek, dlatego diagnoza polega na eliminowaniu innych chorób, w tym nowotworów, zaburzeń pracy tarczycy, przewlekłych infekcji wirusowych, maskowanej depresji itd.

Zmęczenie typowe dla tej choroby jest bardzo duże, występujące co najmniej od sześciu miesięcy u osoby, która nie była wcześniej asteniczna, utrzymujące się po spoczynku i ograniczające aktywność chorego o co najmniej 50% (po wyeliminowaniu wszelkich innych możliwych przyczyn takiego stanu).

Co więcej, zmęczeniu towarzyszą drugorzędne objawy, zwłaszcza:

• bóle mięśni i stawów,
• bóle głowy,
• zaburzenia koncentracji, nastroju i pamięci,
• zaburzenia snu (nadmierna senność albo bezsenność),
• ból gardła i powiększenie węzłów
• silne wyczerpanie po każdym wysiłku, nie ustępujące po wypoczynku.chłonnych głowy i pachowych,

Zdarzają się również inne objawy, na przykład bóle brzucha, biegunki, mdłości itd.  

Żeby mówić o syndromie przewlekłego zmęczenia, objawy drugorzędne nie mogą poprzedzać objawu podstawowego, czyli zmęczenia. Ataki paniki, typowe dla zaburzeń depresyjno- lękowych, nie zdarzają się w tej chorobie. Symptomatologia zaburzeń depresyjno-lękowych przypomina objawy przewlekłego zmęczenia – pacjent jest również bardzo zmęczony, ma kłopoty z koncentracją i odczucie napięcia mięśniowego, ale w przewlekłym zmęczeniu nie ma ciągłego niepokoju.